Prowadzenie firmy w warunkach wolnorynkowych wiąże się z podejmowaniem posunięć obarczonych ryzykiem gospodarczym.
Często sytuacja finansowa danego przedsiębiorstwa nie ma nic wspólnego z jego niegospodarnością a nierzadko bywa kompletnie niezależna od działań podejmowanych przez podmiot zarządzający daną jednostką gospodarczą.
W sytuacji gdy zobowiązania finansowe nie są regulowane terminowo lub wartość całego zadłużenia przekracza wartość posiadanego majątku przedsiębiorcy upatrują ratunku w możliwości ogłoszenia upadłości.
Racjonalnym zdaje się myśl, iż przepisy prawa powinny umożliwiać ogłoszenie upadłości osobom (czy to fizycznym czy prawnym) kiedy nie ze swojej winy znalazły się w sytuacji kryzysowej i nie dysponują majątkiem na dobrowolne spłacenie swych zobowiązań. Nic bardziej mylnego. Nadrzędną ideą jaką kierował się prawodawca redagując tekst przepisów ustawy „Prawo upadłościowe” było zapewnienie pewności obrotu gospodarczego poprzez najpełniejsze zabezpieczenie interesów wierzycieli zadłużonego podmiotu. Zapoznając się z treścią powyższej ustawy można natrafić na artykuł, który zamyka drogę na ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, które stanowią niebagatelną kwotę. Innymi słowy paradoksalnie przepisy prawa przewidują sytuację, iż dany podmiot jest „za biedny” na ogłoszenie upadłości.
Comments